Przykłady rozwiązywania problemu udziału osób należących do mniejszości narodowych w wyborach parlamentarnych w wybranych państwach europejskich

Na początku należy zaznaczyć, iż nie ma wiele państw europejskich, które wprowadziły regulacje dotyczące reprezentacji mniejszości w parlamencie. Najwcześniej problem parlamentarnej reprezentacji osób należących do mniejszości, rozwiązano w Republice Federalnej Niemiec. Określono tam, iż zwolnienie list partii mniejszości następuje po uzyskaniu co najmniej 5% głosów w sakli federalnej. Odrębnych regulacji można dopatrzeć się w Szlezwiku-Holsztynie, gdzie regulacja odnosi się tylko do reprezentacji mniejszości duńskiej. Zaraz po wojnie mniejszość duńska objęta była 5% klauzulą zaporową, co sprawiało, że w Landtagu udawało się uzyskać kilkuosobową reprezentację. W 1950 roku, gdy rządy objął F. W. Lübke, nastąpiła próba podwyższenia klauzuli zaporowej z 5% do 7,5%. To spowodowało spadek liczby głosów na założoną w 1948 roku partię mniejszości duńskiej o nazwie: Stowarzyszenie Wyborcze Południowego Szlezwiku (SSW). Doprowadziło to do rozmów duńsko-niemieckich, po których nastąpiło porozumienie, w wyniku którego strona niemiecka, zwolniła SSW z konieczności uzyskiwania 5% głosów, a także zezwoliła na posiadanie minimum jednoosobowej reprezentacji w Landtagu.