Edukacja nieformalna w Polsce i na Ukrainie – idea i doświadczenie

W XXI wieku nie można edukacji ograniczać tylko do szkół czy uczelni
wyższych. Człowiek uczy się przez całe życie nie tylko dlatego, że musi, ale
również dlatego, że chce. Edukacja formalna zaczyna się w momencie pójścia do
przedszkola czy szkoły, a kończy się przeciętnie na ukończeniu studiów wyższych.
Równolegle jednak człowiek uczestniczy w licznych inicjatywach i przedsięwzięciach
o charakterze edukacyjnym, takich jak zajęcia pozalekcyjne realizowane
w formie kół zainteresowań w szkole, zajęcia dodatkowe w placówkach typu
domu kultury, uniwersytety dziecięce, uniwersytety młodzieżowe, uniwersytety
otwarte, uniwersytety trzeciego wieku czy organizowanych przez różne instytucje
publiczne i niepubliczne kursach, szkoleniach i warsztatach. Jak się coraz częściej
okazuje, motywacją nie jest zdobycie kolejnego dyplomu, kolejnych kwalifikacje,
ale chęć zdobycia nowej wiedzy, umiejętności czy po prostu ciekawość poznawcza
wynikająca z zainteresowań człowieka. Wszystkie te dodatkowe formy poszerzania
własnych kompetencji można określić mianem edukacji równoległej.